Paolo Sirotto in questo articolo di, apparso a suo tempo sulla rivista “Piemontèis ancheuj”, ci parla del musicista Lele Danesin (m.j.).

Fonte: Piemontèis ancheuj

Vers la fin ëd j’ani ‘70, Gino Bramieri (a propòsit, che dërmagi che costa figura così importanta a sìa stàita dësmentià an pressa parèj! A l’é pròpi vera che ‘n pais sensa memòria a l’ha pòch futur dëdnans...) a l’ha portà an teatro na comedia ‘d Terzoli e Vaime ch’a s’antitolava “Anche i bancari hanno un’anima”.

I sai pro che dilo ancheuj com’ancheuj a smija squasi na provocassion, tutun quaich bancari dotà d’anima as treuva bele ant ël 2014.

E mincatant l’anima a l’é adritura profondament piemontèisa! Costa a l’é giusta la prerogativa ‘d Lele Danesin.

Lele an efèt a travaja an banca, ma soa vera passion a l’é cola dla mùsica.

Esponent ëstòrich dla goliardìa turinèisa (ansema, tra ij tanti, a Marco Albera, Paolo Benevelli, Franco Ressa e, bele se ‘d na generassion prima, Manlio Collino), as divid tra froja e pianofòrt e a dimostra soa verve an mila spetacoj con tre filon precis.

Con ij Taròch, (an formassion minima mach con sò somà Ferdinando Rosso a la fisa, o completa con sax, baterìa e tanti d’àutri strument) a reinterpreta ij classich ëd la canson piemontèisa lesend an manera neuva ij tòch ëd Gipo, ëd Balocco, ëd Paulin, dij Trelilu e via fòrt.

Con ij Turin City Prackers, an particolar con un memorabil disch ch’a së s-ciamava Canson Crin-e surtì quaich ani andarera, a presenta tuti tòch che, coma a lassa an-maginé ‘l titol, definì goliardich  e nen pròpi për j’orìe pì dlicà a l’é pòch…

Con ij Fratelli Montgolfier, con ij quaj a l’ha fàit un cd fiamengh ëd tòch ossitan, D’oc D.O.C. ant ël 2011, as fà conòsse al contrari con sò lato pì fòlk tradissional.

Adess Lele a l’é surtì con un cd neuv, Sëddes tòch, da solista o mej coma leader d’un grup d’amis che chiel a l’ha ciamà pomposament Lele & the Chamanaut’s (prové a leslo an piemontèis e i vëddreve che ‘l lato goliardich a sàuta fòra ‘dcò li...), e a cambia ancora na vòlta la vision con la qual vëdde soa mùsica.

I l’eve mai pensà com’a canterìo ij pì important cantàutor nassù ant jë Stati Unì se a s’esibièisso an nòsta lenga?

Ecco, con cost cd as peulo trové tante risposte a costa domanda.

Lou Reed, ad esempi, al pòst ëd canté soa Walk on wild side, an lenga a podrìa esprime sò cotè servaj Pròpi là an cola stansia ansema a la fomna ‘d vita ch’anvita un potensial client an cissandlo con na provocassion estrema: I son l’ùltima ch’a-i é turinèisa da testa ai pè; ël re dël fòlk marcà U.S.A., John Denver, a adatrìa soa Country Road an sle colin-e dël nòst Monfrà an fasandlo dventé Ël brich andoa i son nà, andoa a podrìa fin-a scriassé Coro coma na flecia ansema ai Creedence Clearwater Revival; Bruce Springsteen al pòst ëd fé pioré soa Mary con O Mary don’t you weep, a podrìa esorté tuti con Piora nen ten dur! Ij Procol Harum peui as troverìo a canté A whiter shade of pale, o mèj la tradussion dij Dik Dik Senza luce, con la disperassion d’un ch’as treuva, dòp ëd na gran ribòta a ca soa, Sensa bote. 

E se as pensa che la prima canson dël cd a l’è La bamba, nen pròpi na dansa tipica dle nòste campagne, ch’a diventa, ant la tradussion ëd Lele, l’inno a nòst piat nassional, La bagna càuda, i chërdo pròpi che lë spirit ëd fond dël travaj a sia boin ciarì.

A-i manca nen, tutun, doverosament, n’arcòrd al mond ëd la Turin d’antan, con Rondò dla forca e, dzortut, con La contessa si rilassa, divertissement basà su gieugh ëd paròle e atmosfere tipiche dla veja nobiltà sitadin-a.

Così coma as peulo gòd-se moment pì tipicament piemontèis.  A son tanti ‘dcò, an efèt, j’adatament an mùsica ëd poesìe an lenga.

Dal Pinin Pacòt ‘d Frèidolin-e, al Nino Costa ‘d Mare Granda, dë Ël gigèt e, dzortut, ëd soa ciadeuvra Nivole (un dij moment pì bej dël disch ansema giusta a Ël brich andoa i son nà), a L’ùltima sin-a e Na cita a sò papà ‘d Gioanin Fiorëtta.

Un gran bel travaj donca, ch’a fa seurte nòsta mùsica dai confin regionaj e a-j dà un ghëddo neuv (che bel sente New York New York diventé Turin Turin!), andoa as fa vëdde ancora na vòlta che la bon-a mùsica a deuv nen avèj ëd confin. E Lele Danesin sòn a lo sa bin!

Paulin Siròt