L’esperto conoscitore della musica piemontese, Paolo Sirotto, in questo suo articolo apparso sulla rivista “Piemontèis ancheuj”, ricorda il musicista Alberto Cesa, nato nel 1947 e mancato il 6 gennaio 2010 (m.j.).

Fonte: Piemontèis ancheuj

A sarà na coincidensa, ma gené a l’é storicament un mèis ëd deul për la mùsica. A parte da col maledèt 27 dël 1967 con ël presunt (motobin presunt…) suissidi ‘d Luigi Tenco a Sanremo, për seguité con ël 19 dël 1980 con la mòrt dël poeta livornèis Piero Ciampi, con l’11 dël 1999 dël nòst Fabrizio De Andrè e con cola dël 2003 ëd Giorgio Gaber, adritura al prim ëd l’ani.

Na bruta tradission che a genè dël 2015 a l’é arnovasse con Pino Daniele.

E ant ël 2010… A l’era 11 meno 10 dël 7 ëd gené, quandi am son-a ‘l telefonin.

I vëddo ch’a l’é Donata Pinti.

I l’hai faje le coression dël librèt ëd sò ùltim cd e donca i penso automaticament ch’am telefona për dime ch’a l’é surtì.

“Ciao Paolo. Devo darti una brutta notizia. È mancato Alberto!”.

Për un moment i chërdo d’avèj capì mal.

A l’é mòrtje Alberto?!? Ma com’a l’é possibil?!? I soma sentusse na sman-a fa për sò aniversari. I l’oma nen fàit ël prim di dl’ani ansema mach përchè soa fomna a stasìa nen bin, ma chiel a l’era alègher com’al sòlit. E peui i l’oma combinà ch’a deuv ëvnì a soné a Tijòle, andoa i stago mi, e peui ij doi lìber neuv ch’a deuvo seurte…

Ma ‘l ton ëd la vos ëd Donata am gava tuti ij dubit!

L’Alberto dont Donata Pinti am dà la neuva a l’é Alberto Cesa, vos ëstòrica dla cultura e dla mùsica piemontèisa ma nen mach. Pròpi an coj di lì a l’era an camin a finì la stòria, an doi volum e quat cd antològich, ëd 35 ani ‘d cariera, equament dividù an doi filon bin interscambiabij tra ‘d lor: col dël combat folk militant “ross antich” (“Con la ghironda in spalla”) e col dël filon dl’arsercador pì an creus ëd le nòste tradission (“Il canzoniere del Piemonte”).

Ël nòm d’Alberto Cesa as peul nen divide da la stòria ‘d sò grup ëstorich, col che, combin ch’a l’abia vist mila e mila cambiament ëd formassion e ‘d musicista, a l’ha traversà 35 ani dël nòst panorama musical.

Cantovivo a l’é nassù a la metà dj’ani 70, quandi che ‘l fòlk, an partend da na neuva descuverta dle tradission popolar (ancaminà an vrità già da j’ani 50/60 prima con ij Cantacronache, peui, an Piemont con ij debut ‘d Roberto Balocco e ‘d Gipo Farassino e a livel italian dzortut con ij travaj ‘d Dario Fo, prinsipalment con sò Ci ragiono e canto) ël fòlk e l’angagi politich a son anviarasse  su na neuva stra.

Valà antlora, oltra a la definitiva esplosion dij cantautor nassionaj, la nassita an Piemont ëd tanti e tanti grup: da coj ch’a son sparì squasi sùbit (ad esempi ij Prinsi Raimund, che tutun a l’an lassà un disch noteivol: Lo stallaggio del Leon d’oro) a coj che al contrari ch’a esisto ancora ancheuj e ch’a l’han marcà profondament nòsta mùsica: Ij Tre Martelli, Ij Tendachënt (derivassion ëd la gloriosa Ciapa Rusa), La Lionetta (grup che tutun a l’ha cambià ant j’ùltim travaj completament soa marca).

Cantovivo a s’anseriss an pien an costa situassion e ant ël gir ëd pòch temp a diventa un ponto ‘d riferiment për chi a s’avsin-a a nòsta cultura. Ij nùmer a peulo dé un cit riferiment a l’atività che Alberto Cesa a l’ha porta anans an soa atività: 15 album originaj tra vinij (giumai verament da colessionista; da arcordé, en passant, le fiamenghe cuvertin-e ‘d Dovilio Brero për Leva la gamba e La lun-a e ‘l sol) e cd; na fërta ‘d colaborassion con artista ‘d tut ël mond (da j’ossitan Lou Dalfin e Li barmenk a la sodisfassion ëd la tradussion an lenga fiamminga dl’”inn” dël grup: Barbagal) con la perla dla partecipassion dël 1993 coma sonador ëd viola dij bòrgno per la Linda di Chamounix ‘d Donizetti a Stoccolma con la cantant lirica Edita Gruberova e la Swedish Radio Symphony Orchestra.

E peui consert a Cuba, an ëSvissera, an Germania e an tuti ij pòst andoa a l’avìo veuja dë scotelo.

Alberto Cesa coma ambassador piemontèis ant ël mond, donca? É! A podrìa esse na bela definission!

Belessì i veuj ‘dcò arcordé la colaborassion con ël poeta underground Gianni Milano (figura fondamental për Turin e nen mach) për Il valzer dei morti sconosciuti, belavans surtìa postuma e ch’as peul ëscotesse mach su Youtube (viva la tecnologia, an costi cas!).

Përdoneme na parentesi përsonal për saré ‘l tòch. I l’hai avù la fortun-a, com’i chërdo ch’a sia capisse an lesend cost articol, e ‘l piasì ‘d conòsse bin Alberto, ant ël qual i l’hai trovà na sòrta ‘d frel pì grand, e ‘d podèj gòde ‘d soa amicissia s-cëtta, ‘d soe rijade fragorose, ‘d soa vitalità prorompenta, ‘d soa fam ëd vita e d’alegrìa.

I chërdo che la definission pì adata për definì la mancansa ‘d soa figura a sia cola che Georges Brassens a l’avìa descrit an soa Les copains d’abord, un ver e pròpi inn ëd l’amicissia:

Au rendez-vous des bons copains/ y'avait pas souvent de lapins/ quand l'un d'entre eux manquait à  bord/ c'est qu'il était mort./ Oui, mais jamais, au grand jamais/ son trou dans l'eau n'se refermait,
Cent ans après, coquin de sort ! Il manquait encor.

che an piemontèis a peul soné coma:

al randevó dij bon amis/ bin pòch ësoens as fasìa ‘d pach/ quand’un ëd lor a mancava a bòrd/ a l’é përchè a l’era mòrt/ É, ma mai ma verament mai/ sò përtus ant l’eva a l’é sarasse mai / sent’ani dòp/ bòja fàuss a mancava ancor tròp!

S-ciao Alberto e mersì ‘d tut. Tò përtus ant l’eva a l’é ancora bin duvert, ma tò Cantovivo a sarà con noi për sempre!

Paulin Siròt