Fonte: Piemontèis ancheuj

Fin-a vers ël 1930, tacà al pont ëd le bënne, ch’a unìa la sità con ël borgh dël Fum, as campava an Dòira ëdcò ’l Canal dij Molass.

A l’era ridot a na rian-a tërbola che, dòp esse passà dai vej mulin ëd Pòrta Palass, a virava a l’improvisa për campesse ’nt ël fium, contornand na sòrt d’ìsola ’d ciaborne talment marse da l’umidità che la gent a-j ciamava «Le ca nèire».

A l’ero l’arfugi ’d tuta la rumenta dij paragi dal balon a le basse ’d Dòira, andoa che bin pòchi a s’arzigavo a passé ’dcò dël di.

Për intré an col canton a ventava traversé un pontèt an muradura, franch an facia a na piòla, artreuv dij mej baraba e falabrach ëd j’anviron.

Di e neuit a surtìo da cola «tampa dël perìcol», braj, bëstëmmie e crijassade dij giugador ëd «la mora» e dij cioch che, ëd tant an tant, as sopatavo ’l coram an sla cita piassëtta dël pont.

Pòch pì an là a-i era la portin-a d’un-a dle scale ch’a montavo su ai doi o tre pian ëd cole bicòche, andoa a s’amugiavo ’d pòvre famijòte carià ’d cit e ’d miserie.

Ant un-a ’d cole trun-e a-i vivìa Pinòta con soe tre cite e un marì ciocaton che a-j dasìa ’d bòte quand ch’a l’avìa nen ëd sòld da deje. e col pòver fomnin a së s-ciancava ’l còl për tiré anans soa grama vita. tre vòlte a la sman-a a vnisìa a giuté Mama a cuse e stiré an manera che, almeno për tre di, a l’era sicura ’d mangé con soe maraje. N’invern na bronchite a l’ha forsala a sté cogià e, anlora, a l’é stàita la fam... Pen-a ch’a l’ha savulo, Mama a l’ha pijà mia sorela e mi për andeje a porté un pòch d’agiut, sensa desse tròp pensé dël canton andoa ch’a stasìa.

Surtend da là andrinta, dë ’dnans a la piòla, quatr ëd coj baraba a rusavo dòp ëd na partìa a «la mora», bëstëmmiand ëd sò mej. A vëddo rivé Mama ch’an tnisìa për man, un da na part e l’àutr da l’àutra, e antlora ’l pì vej a-j crija a j’àutri tre: «Nèh!... Vojàutri... bëstëmmié nen che ambelessì a-i é doi cit!... ».