Fonte: “Piemontèis ancheuj”

Alessandro Poma a l’é nà a Biela ’nt ël 1874 da na famija asià. Ant ël 1887 la famija as trasferiss a Turin e ’l giovo, motobin portà, a s’anandia a pituré ’nt le vacanse d’istà a Ala dë Stura, ant la vila dij sò.

Tramentre a frequenta jë studi clàssich e a s’iscriv a la facoltà ’d Giurisprudensa; al moment ëd laureesse a arnonsia për colpa ’d disarmonie con sò relator al moment ëd la dëscussion ëd la tesi.

Ël giovo Poma a va dapress a soa passion për la pitura e a frequenta la scòla ’d Mario Viani d’Ovrano (1862-1922) ch’a-j trasmët la passion ël paisagi.

Ant ël 1894 a comensa a frequenté lë studi ’d Lorenzo Delleani andoa ch’a studia ancreus ël paisagi.

A fà dë sperimentassion con vàire técniche: euli, aquarel, carboncin e pastel.

Finalment Alessandro as sent madur për espon-e ij sò travaj e a partéssipa a j’esposission ëd la Società Promotris dle Bele Art ëd Turin.

Ant ël 1900 as tramuda definitivament a Roma e a fita ’l casòt ëd Raffaello a Villa Borghese. Ant la capital a frequenta l’ambient ëd j’artista e a fà amicissia con tanti scultor e pitor fra ij quaj a-i é Aristide Sartorio. An cost period l’artista a pitura tante viste ’d Villa Borghese e dij paisagi dla campagna roman-a con ëd bestie an libertà. A partéssipa a d’esposission importante con ëd piture, dissègn e pastej.

Vers ël 1910 a sern ëd vive da solitari e për soa volontà as ìsola dal mond artìstich roman, ma a continua a travajé con grand interesse.

Ant ël 1913 a fita na vila a Piano di Sorrento e ambelelì a pitura ’d composission soagnà con d’anie cigne, animaj ch’a lo anciarmavo da sèmper.

A passa na vita tranquila ’d travaj e minca tant a ospita d’amis pitor coma Guido ’d Montezemolo e Felice Carena.

Dal 1920 a torna soens a Turin për ancontresse e curé so fieul ch’a l’é malavi e ch’a muirerà a Courmayeur ses ani apress. Dòp ëd costa tragedia, Alessandro Poma as trasferiss për sèmper a Courmayer, andoa ch’a cata na ca ’nt la borgà ’d Pussey. An costa soa ùltima residensa solenga l’artista a travaja tant e a pitura con ël pastel fior, feuje, branch, erbo e montagne.

Ant ël 1960, dòp ëd na vita dedicà dël tut a la pitura, Poma a lassa le tribulassion e le gòj ëd costa tèra, ant la solitudin ëd cola natura a la qual a l’ha vorsù tanta bin.

Chiel a l’é stàit un pitor generos e atent ch’a l’ha avù ’l boneur ëd podèj esprime, sensa limitassion, ij sò pensé e soe emossion con granda passion.

A l’ha sèmper coltivà motobin d’interessi restand informà sle còse dël mond e una dj’art ch’a l’avìa giontà a la pitura a l’è la fotografìa.

Soa conossensa e padronansa nen mach ëd la lenga fransèisa, ma ’dcò ’d cola ingleisa a-j përmëttìa ’d lese regolarment d’arviste strangere coma Paris Match, the London News o the National Geographic Magazine, che già antlora a l’era avosà për le fotografìe ecessionale dla natura.

Sòn a l’avìa cissalo ’nt l’art ëd fërmé j’imagin an sij negativ e peui an sël papé. Mach da pòch a son stàite dëscuerte na serie ’d vintequatr gròsse stampe fotogràfiche, mai viste prima, con ëd vedute e panorama dla costa ’d Piano di Sorrento.

Sòn a l’ha përmëttù ëd conòsse coma ch’a l’era cola zòna ’nt ij temp passà, apressiand la vajantisa d’Alessandro Poma ’dcò coma fotògrafo, ch’a trovava an costa possibilità smonùa da la técnica moderna la manera ’d fé na gionta fra la natura e la pitura, con d’imagin che mach fissà ’nt la ment a podìo nen resté a basta për peui, miraco, trasformesse an quàder. As pensa ch’a fussa avzinasse a costa pràtica mersì a l’amis Aristide Sartorio che ’dcò chiel a la dovrava.